Τώρα που επιτέλους έφτασε το τέλος, θα ήθελα να πω δυο λογάκια για τον άνθρωπο που έπαιξε ένα τεράστιο ρόλο στην ζωή μου. Δυο λέξεις, απέραντη σημασία: Γιώργος Μυρίλλος. Όταν σε πρωτογνώρισα, ένα αμούστακο παιδάκι με βερμούδα και μακρύ μαλλί δεν είχα τίποτα. Τα παιδιά στο σχολείο με πειράζανε, δεν είχα κάποιο ταλέντο, ένιωθα πως δεν ανήκω πουθενά. Μου έδωσες ένα σπίτι και μια οικογένεια από αυτές που κάθε άνθρωπος φτιάχνει με την εμπειρία. Πίστεψες σε εμένα όταν εγώ δεν πίστευα και με έσπρωξες στα όρια μου για να μου δείξεις ότι αξίζω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως για μήνες με έλεγες «Γουίλλιαμς» και πως με έστελνες να σου φτιάξω φραπέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πατητές που έφαγα από τα χέρια σου. Την πρώτη φορά που μου φώναξες όταν δεν πήγα όσο μπορούσα και την πρώτη φορά που μου είπες μπράβο. Την φορά που μου βούτηξες 70 ευρώ και καλά για να αγοράσεις φιάλη οξυγόνου και την φορά που αμέλησες να μου παραγγείλεις πέδιλο για ένα μήνα. Την φορά που με τραβολογούσες 7 το πρωί για γαλακτικά στην Βουλιαγμένη και 10 το βράδυ στον Άγιο Κοσμά για αερόβια μετά από ολονύκτιο. Δεν θα ξεχάσω την φορά που πήρες το πέδιλο μου για να κάνεις εκκίνηση και νόμιζα ότι θα το σπάσεις και ότι αργούσες κάθε φορά στην προπόνηση.
Όμως δεν θα ξεχάσω και ποτέ την πρώτη φορά που έβαλα μονοπέδιλο και με συμβούλευες, δεν θα ξεχάσω ότι μου αγόρασες τον πρώτο μου αναπνευστήρα. Δεν θα ξεχάσω τους ατελείωτους μονολόγους σου για τους Ιταλούς και τους Ρώσσους που είχαμε ως πρότυπα στην προπόνηση μας. Δεν θα ξεχάσω την φορά που κάναμε το πρώτο μας πανελλήνιο ρεκόρ και που και οι δυο μας κρατήσαμε το καπέλο από τους αγώνες αυτούς ως ενθύμιο. Δεν θα ξεχάσω τα βράδια που έκλαιγα από το άγχος στην αγκαλιά σου πριν από αγώνες και τις στιγμές που ζήσαμε μετά από την νίκη μας ενάντια σε αθλητές «στόχους» μας. Δεν θα ξεχάσω όταν οδηγούσαμε για το Περιστέρι και είχαμε αργήσει 20 λεπτά για το ζέσταμα και ήθελα να ξεράσω από την αγωνία και όταν λίγες ώρες μετά με τα χαμόγελα ως τα αυτιά οδηγούσαμε προς το ΟΑΚΑ να δώσουμε ούρα για αντι-ντόπινγκ γιατί καταρρίψαμε το πρώτο μας παγκόσμιο ρεκόρ! Δεν θα ξεχάσω την καθημερινή συμβουλευτική σου και το καθημερινό σου τραμπούκισμα. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές έβαλες το χέρι σου στην βαθιά στην τσέπη για χάρη μου. Δεν θα ξεχάσω τα βράδια που ξενύχτησες για να μου βγάλεις πρόγραμμα για την επόμενη μέρα. Δεν θα ξεχάσω τα τηλέφωνα που με πήρες όσο έλειπα στην Αμερική. Δεν θα ξεχάσω τις φορές που παίξαμε ξύλο για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Δεν θα ξεχάσω τα μπλουζάκια που μου έκλεψες και τα άλλα τόσα που μου χάρισες. Δεν θα ξεχάσω το πρώτο άτομο που ήθελα να δω όταν ανέβαινα στην κερκίδα μετά από αγώνα και το πρόσωπο που κοίταζα και έδειχνα με υπερηφάνεια όταν ήμουν στο ψηλότερο βάθρο της Ευρώπης. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί, χαρές και λύπες.
Μέσα στις εντάσεις της καθημερινότητας δεν μπόρεσα πάρα πολλές φορές να σου εκφράσω πόση σημασία έχεις στην ζωή μου. Είσαι ο μόνος που έχει ζήσει την χειρότερη πλευρά του εαυτού μου και ακόμα παρέμεινες πλάι μου. Κάθε μετάλλιο, κάθε νίκη, κάθε ήττα, κάθε ρεκόρ είναι μισό δικό σου. Με έφερες από το τίποτα, ένα χαμένο παιδάκι, και με έκανες άντρα.
Ο χώρος της Τεχνικής Κολύμβησης μου έχει αφήσει γλυκόπικρα συναισθήματα. Είναι γεμάτος με άτομα σιχαμένα αλλά και άτομα με χρυσή καρδιά. Η αλήθεια είναι πως εάν μου χαρίσει ο Θεός χρόνια ζωής και παιδιά μια μέρα, δεν θα τα φέρω σε αυτόν τον χώρο εάν ο προπονητής τους δεν έχει το όνομα σου.
Σε ευχαριστώ για τα τελευταία 10 χρόνια…
William D. Baldwin – Παγκόσμιος Πρωταθλητής, WR 100m. surface
Συνεχίζοντας τη χρήση του ιστότοπου, συμφωνείτε με τη χρήση cookie. περισσότερες πληροφορίες
Οι ρυθμίσεις cookie σε αυτόν τον ιστότοπο έχουν οριστεί ως "επιτρέπουν cookies" για να σας δώσει την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Αν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις cookie ή κάνοντας κλικ στο "Αποδοχή" παρακάτω, τότε συμφωνείτε με αυτό.